Het verhaal van Katja: “Ik had geen inkomen, maar moest wel de rekeningen betalen”

Katja (32 jaar) weet daar alles van. Op haar achttiende ging ze uit huis, na een flinke ruzie met haar ouders. Katja: “Ik had geen werk en dus geen inkomen. Ik wist toen nog niet dat ik een bijstandsuitkering kon aanvragen. Maar ik moest wel de rekeningen betalen van bijvoorbeeld mijn telefoon en zorgverzekering. Gelukkig kon ik bij de bank rood staan, dus ik kon gewoon boodschappen doen.” Katja voelde daarom geen stress: ze kocht wat ze nodig had en besefte niet dat haar schulden ondertussen opliepen.  

Aldoor verhuizen

Een tijdlang woonde Katja op verschillende adressen, waaronder bij haar tante. Het was geen fijne tijd. Op een dag was ze zo depressief dat haar tante haar aanspoorde om hulp te zoeken bij een hulpverleningsorganisatie. Katja: “Via die organisatie kreeg ik een kamer bij de crisisopvang. Helaas konden ze me daar niet goed helpen. Ik lag depressief in bed. Maar ondertussen moest ik wel huur betalen, en dat kon ik niet.” Na een paar maanden vertrok Katja en logeerde ze een tijdlang bij kennissen.  

In diezelfde periode kreeg ze weer contact met haar ouders, maar thuis wonen wilde ze niet. Gelukkig kreeg ze kans om via een andere hulpverleningsorganisatie een appartementje te huren. “Twee jaar lang moest ik me houden aan bepaalde afspraken en regels. Dan mocht ik er blijven wonen. En dat is gelukt. Ik woon er nu al twaalf jaar”, vertelt Katja trots. 

Naar de Stadsbank

Ondertussen bleven hulpverleners van diezelfde organisatie Katja begeleiden. Katja: “Zij vonden dat ik naar het inloopspreekuur van de Stadsbank moest gaan. Want ik had in die afgelopen twee jaar veel schulden opgebouwd en bij de Stadsbank konden ze me helpen. Ik ben er samen met een hulpverlener naartoe gegaan.” Na dit eerste gesprek volgde de intake bij de Stadsbank, want Katja had overduidelijk hulp nodig bij het oplossen van haar schulden en het omgaan met geld. “Dat vond ik niet leuk”, zegt Katja. “Ik wil altijd alles zelf regelen en mijn eigen problemen oplossen. Maar dit lukte niet.”

Uiteindelijk werd Katja tien jaar lang geholpen door medewerkers van de Stadsbank. Ze zorgden ervoor dat ze een bijstandsuitkering kreeg, dat haar schulden werden afbetaald en ze namen het beheer van haar geld over. “Ik kreeg vijftig euro per week”, legt Katja uit. “Daar moest ik de boodschappen van doen. Dat lukte me prima.” Na een aantal jaren vond Katja zelfs een leuke baan en hoefde ze geen uitkering meer te krijgen. 

Moeilijke brieven

Het gaf Katja rust dat ze op financieel gebied geholpen werd. “Maar het liefst wilde ik zelf mijn geldzaken doen, zodra mijn schulden afbetaald waren”, vertelt ze. Daarom ging ze het na die tien jaar bij de Stadsbank zelf proberen; een mooie en spannende stap.  

Katja legt uit hoe het na een jaar toch weer nodig was om opnieuw bij de Stadsbank aan te kloppen: “Ik heb moeite om brieven te begrijpen. Veel brieven van organisaties zijn moeilijk te lezen. Ik had daarom niet door dat mijn zorg- en huurtoeslag waren gestopt en dat ik dus weer schulden aan het opbouwen was. Op een dag kreeg ik een bericht op mijn telefoon: mijn huis zou ontruimd worden, omdat ik een huurachterstand had. Ik schrok heel erg.” Katja kwam meteen in actie: ze belde een vriendin en samen gingen ze naar de woningcorporatie. Daar kreeg ze het advies om naar de Stadsbank te gaan. 

En zo kwam Katja opnieuw bij de Stadsbank terecht. Ze werd meteen door haar vertrouwde contactpersoon van de Stadsbank geholpen en de ontruiming van haar huis werd voorkomen. Ook haar financiën werden weer overgenomen. Katja: “Ik was erg teleurgesteld dat het me niet gelukt was, maar ik heb er nu vrede mee en vind het zelfs fijn dat ze het van me overnemen. Ik ben goed in veel dingen, maar niet in het regelen van mijn geldzaken.”  

*Katja is een verzonnen naam. De echte naam is bekend bij de redactie.